Kva var det som feila alle i denne bygda? Kva var eigentlig greia med at alle gjekk rund og var så glade heile tida? Eg kunne ikkje fatte kvifor dei hadde eit så godt smil om munnen. Hadde dei ikkje anna å tenkje på? Eg såg folk gå rundt i den skrøpelege parken i bygda, dei drakk øl og koste seg. Song gjorde dei også. Eg derimot, eg var full av bekymringar. Men eg hadde alltid vore slik. Fann aldri ut kvifor eg var slik. Kanskje var det noko gale med meg. Eg fekk frysningar av å tenkje på det. Så kvifor var alle så glade for tida? Hadde det ein samanheng med noko, eller var det bare på grunn av at krigen var over?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar